حضرت عبدالبهاء در سال 1254 هجری شمسی (1875 میلادی)، به خواست و ارادۀ حضرت بهاءالله و با مهر و عشقی بی‌پایان، رسالۀ مَدنیه را خطاب به سران و مردم ایران، وطنی که از دوران کودکی به دلیل تبعید از آن دور مانده بودند، به رشتۀ تحریر درآوردند. اگر چه ایشان امکان سفر به ایران را نداشتند ولی شاید بتوان گفت از طریق آثارشان و به خصوص این اثر، سفری فکری و معنوی به ایران نمودند. در آن زمان، در ایران، تعصب فراگیری نسبت به آئین بهائی و پیروانش وجود داشت به این دلیل حضرت عبدالبهاء از ذکر نام خود بر این کتاب خودداری کردند تا مانعی جهت مطالعه، تفکر و اجرای مفاهیم آن ایجاد نشود.

سندی در سه قسمت که بین ۱۹۰۱ و ۱۹۰۸ نوشته شده و روز ٣ ژانویه ١٩٢٢ در ارض اقدس رسماً قرائت گردید.

چهارده لوح از حضرت عبدالبهاء خطاب به جامعۀ بهائی امریکای شمالی هم بصورت جمعی و هم بصورت منطقه‌ای خطاب به کانادا، شمال شرق، جنوب، مرکز و غرب امریکا. هشت لوح اوّل بین ٢٦ مارس و ٢٢ آوریل ١٩١٦ و بقیه بین ٢ فوریه و ٨ مارس ١٩١٧ صادر شده است.

لوح حضرت عبدالبهاء خطاب به روانشناس سویسی پروفسور آگوست فورل که در سال ۱۹۲۱ در جواب نامهٔ او نوشته شده است.

دو مکتوب حضرت عبدالبهاء در پاسخ به نامه‌های کمیتۀ اجرائیّۀ هیئت مرکزی برای اجرای صلح دائمی

روایتی تاریخی بقلم حضرت عبدالبهاء که حدود سال ۱۸۸۶ نوشته شده و اوّل‌بار بدون ذکر نام نویسنده در سال ۱۸۹۰ به طبع رسیده است. ترجمهٔ انگلیسی آن توسّط پروفسور ادوارد براون تهیّه و در سال ۱۸۹۱ به وسیلهٔ دانشگاه کمبریج طبع گردید.

دوازده گفتگوی حضرت عبدالبهاء بر سر نهار در عکّا بین سالهای ١٩٠٤ و ١٩٠٧.

این مجموعه شامل الواح، مناجات‌ها و دیگر آثار حضرت عبدالبهاء است.

حضرت عبدالبهاء، فرزند ارشد حضرت بهاءالله –پیامبر دیانت بهائی– و سومین شخصیت محوری این آئین است. وی در تهران متولد شد و در سن ۷۷ سالگی در حیفا درگذشت. از حضرت عبدالبهاء گنجینه‌ای از ادعیه و مناجات به یادگار مانده و مجموعۀ حاضر منتخبی از صد مناجات است که به مناسبت صدمین سالگرد درگذشت ایشان تهیه شده است.‌

حضرت عبدالبهاء در تهران متولد شد و در سن ۷۷ سالگی در حیفا درگذشت. زادگاهش ایران یکی از مهمترین دغدغه‌هایش در سال‌های تبعید بود، به ایران عشق می‌ورزید و برای سربلندی و آبادانی آن از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کرد. وی هر روز و هر ماه از تبعيدگاه دوردستش با نامه‌های خود به بهائیان ایران، آنان را تشویق می‌کرد تا برای پیشرفت اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و روحانی وطن خود پیشگام شوند. علاوه بر مکاتبه با مردم ایران، با اقشار گوناگون در نقاط مختلف جهان مکاتبات وسیعی داشت که شمار آنها بالغ بر هزاران نامه می‌شود. کتاب «نامه‌هائی از حضرت عبدالبهاء» شامل تعدادی از نامه‌های وی به افرادی در شرق و غرب عالم است.

حضرت عبدالبهاء در تهران متولد شد و در سن ۷۷ سالگی در حیفا درگذشت. زادگاهش ایران یکی از مهمترین دغدغه‌هایش در سال‌های تبعید بود، به ایران عشق می‌ورزید و برای سربلندی و آبادانی آن از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کرد. وی هر روز و هر ماه از تبعيدگاه دوردستش با نامه‌های خود به بهائیان ایران، آنان را تشویق می‌کرد تا برای پیشرفت اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و روحانی وطن خود پیشگام شوند. علاوه بر مکاتبه با مردم ایران، با اقشار گوناگون در نقاط مختلف جهان مکاتبات وسیعی داشت که شمار آنها بالغ بر هزاران نامه می‌شود. کتاب «نامه‌هائی از حضرت عبدالبهاء» شامل تعدادی از نامه‌های وی به افرادی در شرق و غرب عالم است.